মৰম, হ'ব পাৰে এটি মিঠা গোন্ধ !
অতিকৈ চিনাকী
এটি অনুভূতিৰ আমেজ !
যদিহে তোমাৰ অন্তৰত থাকে
তুমি - মই ভাব
আলফুলে বুলাই যোৱা প্ৰতি যুৰি ওঁঠত
স্বত্তঃফুৰ্ত্ত একোটি নিটোল হাঁহি।
দুচকুত তাৰেই ভাষা, হেৰাব নোৱাৰা
প্ৰতিশ্ৰুতিৰ কাচলিত বান্ধি লোৱা
তোমাৰ মোৰ প্ৰতি
মোৰ তোমাৰ প্ৰতি
হ'ব পাৰে, জনমে জনমে নিগৰি অহা
পৰালি নপৰা
অদৃশ্য, অস্পৃশ্য এটি পৰম টান।
কেতিয়ানো আচুৰি যায় মন
ডিঙিত খুন্দা মাৰে
বুকুৰ বিষ হয়
দুচকুত উঠলি আহে বান
ৰাউচি কান্দিবৰ মন যায়।
যেতিয়া হেৰাই যায়
মৰম তেতিয়া হ'ব পাৰে
দুব্বাৰ, নিশব্দ আৰ নিসঙ্গতাৰ
পাই হেৰুওৱাৰ
দুৰ্ভেদ্য হুটাশ